நம்முடைய முன்னோர்கள் எல்லாருமே நம்மைவிடப் புத்திசாலிகளா? அறிவாளிகளா?

நம்முடைய முன்னோர்கள் எல்லாம் நம்மைவிட அ‍றிவாளிகள்! அவர்களுக்கு எல்லாமே‍ தெரியும்! அவர்களுக்குத் தொரியாததையா இப்போது நாம் கண்டுபிடித்துவிடப் போகிறோம்! இப்படிப் பழம்பெருமை பேசிச் சீரழிகிற மனப்போக்கு நம்மிடம் இருக்கிறது.

பழமை போற்றப்பட வேண்டியதுதான்! மதிக்கப்பட வேண்டியதுதான்! ஆனால் பழமையிலேயே காலூன்றி நிற்க முயலலாமா? அது முடியுமா? அது வளர்ச்சியாகுமா? வளர்ச்சியும் மாற்றமும் இல்லாத எதுவும் உயிர்த்துடிப்பு இல்லாத வெறும் சக்கையாகி விடாதா?

உயிர்த்துடிப்பில்லாத மனிதர் வளர முடியுமா?  உயிர்த்து‍டிப்பில்லாத சமுதாயம்தான் வளர முடியுமா?

அறிவு என்பதே ஒரு தேடல்தான் உண்‍மையைத் தேடும் முயற்சி. இந்தத் தேடல் வாழ்வு முழுவதும் தொடர்கிறது. புதிய உண்மைகள் கண்டுபிடிக்கப்படுகின்றன.

20,000 வருடங்களுக்கு முன்னால் மனிதருக்கு நெருப்புப் பற்ற வைக்கக்கூடத் தெரியாதே! அந்த மனிதர்கள் நம்மைவிட அ‍றிவாளிகளா?

10,000 வருடங்களுக்கு முன்னால் பயிர்செய்யத் தெரியாமல் காட்டில் அலைந்தாரே! அவர் நம்மைவிட அறிவாளியா?

5,000 வருடங்களுக்கு முன்னால் சக்கரங்கள் பூட்டிய வண்டியைக்கூட அறியாது இருந்த மனிதர் நம்மைவிட அறிவாளியா?

100 வருடங்குளுக்கு முன்னாள் தொலைபேசி, வானொலி, தொலைக்காட்சி, விமானம், கார் போன்ற எதையும் அறியாத மக்கள் ‍எல்லாருமே அறிவாளிகளா?

முற்காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் யாருமே அறிவாளிகள் இல்லை என்று நாம் வாதிடவில்லை.

ஒவ்வொரு காலக் கட்டத்திலும், சில குறிப்பிட்ட இடங்களில் சில குறிப்பிட்ட துறைகளில் சில அறிவாளிகள் தோன்றியிருக்கிறார்கள்! நாம் வாழ் வழிகாட்டி இருக்கிறார்கள். சிலர் காலத்தை வென்று இன்றும் நம் நெஞ்சில் இடம் பிடித்திருக்கிறார்கள். ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

ஆனால் அறிவு என்பது ஒரு சமுதாயச் சொத்து! காலம் கடந்து அது வளர்கிறது! ஒவ்வொரு நாளும் அது வளர்கிறது. ஒவ்வொரு புதிய தலைமுறையும் அதற்கு முந்திய தலைமுறையின் தோளில் ஏறி நிற்கிறது. பழைய தலைமுறையைவிட அதிகமான அறிவைப் பெறுகிறது. தொழில் நுட்பத்தைப் பெறுகிறது.

அறிவென்பது தலைமுறை தலைமுறையாக வளரும் ஓர் ஆலமரம். ஒவ்வொரு அறிவுத்துறையும் மேலும் மேலும் கிளைவிட்டு வளர்ந்து கொண்டே போகிறது. காலம் நகர நகர இந்த வளர்ச்சியின் வேகம் மேலும் மேலும் அதிகரிக்கிறது.

எனவே நாம் நம் முன்னோர் சொல்லி வைத்த எல்லாவற்றையும் அப்படியே ஏற்றுக்கொள்வதும், அப்படியே பின்பற்றுவதும் சரிதானா?

சோதிடத்திலும், ரேகை பார்ப்பதிலும், குருவி சோதிடத்திலும், மூழ்கிக் கிடக்கலாமா? எண் சோதிடம் நம்மை என்ன செய்யும்? இறைவன் படைத்த உலகில் அவன் வழங்கும் நேரத்தில் கெட்ட நேரம் என்று எதுவும் இருக்க முடியுமா? ‍ பொன் போன்ற காலத்தை வீணடிக்கும் வேதனையல்லவா இது?

குழந்தை வளர்ப்பில் எவ்வளவு மூடநம்பிக்கைகள்! அறிவார்ந்த சமுதாயங்கள் உலகில் மிகவும் வேகமாக வளர்ந்து வருகின்றன. பழமைவாதம் பேசி மூட நம்பிக்கைகளில் மூழ்கிக் கிடக்கும் சமுதாயங்கள் பின்தள்ளப்படுகின்றன.

நம் நாட்டில் படித்தவர்களின் எண்ணிக்கை பெருகி வருவது உண்மைதான். ஆனால் அறிவுப்பூர்வமாகச் சிந்திப்பவர்களின் எண்ணிக்கை பெருக வேண்டாமா?

எனவே நாமும் மூட நம்பிக்கைகளிலிருந்து விடுபடுவோம். அறிவுப்பூர்வமாகச் சிந்திப்போம். மற்றவர்களையும் அப்படிச் சிந்திக்கத் தூண்டுவோம்.

அறிவுக்கூர்மையை வகைப்படுத்த முடியுமா? புத்திசாலித்தனம் எத்தனை வகை?

எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய், இறைவா! என்று பாடக் கேட்டிருக்கிறோம். மகிழ்ச்சியும், இன்பமும் தருகின்ற எத்தனையோ வாய்ப்புகள் உலகில் இருக்கின்றன. அந்த வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொள்வதற்கான அறிவு மட்டும் ஒரே ஒரு வகையாக இருக்க முடியுமா?

படித்தவர்கள் மட்டும்தான் ‍அறிவுடையவர்கள் என்று பொதுவாகச் சொல்லிக் கொள்கிறோம்! இது எவ்வளவு மேலோட்டமான சிந்தனைப் போக்கு!

அடிப்படைக்கல்வி நிச்சயம் எல்லோருக்கும் தேவை. உயர்நிலை, மேல்நிலைக் கல்வியை நாம் ஒவ்வொருவரும் பெற வேண்டும்! நாட்டில் படிக்காத ஒரு பிள்ளை கூட இருக்கக் கூடாது. சரிதான்.

ஆனால், வாழ்க்கைக்கு இந்தப் படிப்பும் இதைத்தாண்டிய பட்டங்களும் மட்டும் போதாது. ஒவ்வொருவரும், அவரவர் வாழ்வுக்குத் தேவையான அறிவுக் கூர்மையை, புத்திசாலித்தனத்தை (Intelligence) வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

ஒவ்வொரு துறையிலும் திறமையானவர்கள் இருக்கிறார்கள். சிறந்த விளையாட்டு வீரர், இசைமேதை, பாடகர், சிறந்த நடிகர், ஓவியர், வியாபாரி, பேச்சாளர், சிறந்த மருத்துவர், சிற்பி, ஆசிரியர், அரசியல்வாதி, சிறந்த கட்டக் கலைஞர், போர் வீரர்! இவர்கள் எல்லாரும் புத்திசாலிகள்தானே!

இவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு வகைப் புத்திசாலித்தனம் மேலோங்கி நிற்கிறது ‍அந்தத் துறையில் அவர்கள் தங்கள் அறிவுக் கூர்மையை வளர்த்துக் கொண்டு அதில் வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார்கள்.

நரம்பியல் (Neuroscience) அறிஞர்கள் கடந்த சில ஆண்டுகளில் இந்த புத்திசாலித்தனங்கள் பற்றி நிறைய ஆராய்ச்சிகள் செய்திருக்கிறார்கள்.

எல்லா வகைப் புத்திசாலித்தனங்களையும் இவர்கள் ஏழு பொது வகைகளாக வகைப்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.

1.கணிதம், தர்க்கம் (Mathematical Logical) கணினித்துறை, பல்வேறு பொறியியல் ஆய்வுத்துறைகள், நீதித்துறை சிக்கல்களைத் தீர்க்கும் திறன்...

2.‍‍மொழித்திறன், பேச்சுத்திறன் (Linguistics,Oratory) சிறந்த எழுத்தாளர்கள், பேச்சாளர்கள், படைப்பாளிகள்..

3.ஓவியம், சிற்பப் பார்வை (painting, Sculpture) ஓவியர்கள், சிற்பிகள், கட்டட வடிவமைப்பாளர்கள், உட்புற அழகுக் கலைஞகர்கள்...

4.உடலியக்கம் (Kinesics) விளையாட்டு வீரர்கள், நடன, நாடகக் கலைஞர்கள், அழகிகள், ஆண் அழகர்கள், போர் வீரர்கள்...

5.இசை, தாளலயம் (Musical Rythmic) நல்ல பாடகர்கள், இசையமைப்பாளர்கள், இசை வல்லுநர்கள்...

6.அக ஆய்வாளர்கள் (Intra Personal) தத்துவ மேதைகள், தியான வல்லுநர்கள், மனிதவள மேம்பாட்டு ஆலோசகர்கள், மன நல மருத்துவர்கள்...

7.மனித உறவு (Inter Personal) பல்வேறு வகை வணிகர்கள், பல்வேறு வகைக் கலைஞர்கள், அரசியல்வாதிகள், நல்ல ஆசிரியர்கள்...

நம் ஒவ்‍வொருவருக்கு உள்ளேயும் இந்த ஏழு வகை அறிவுக் கூர்மைகளில் குறைந்தபட்சம் ஒன்றாவது ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறது.

இந்த உள்ளார்ந்த திறமையை (Innate Talent) இளமையிலேயே அடையாளம் கண்டு வளர்த்துக் கொண்டால் நாம் நிச்சயம் அந்தத் துறையில் வெற்றி பெறலாம்!

நமது குழந்தைகள் எல்லாரும் ஒரே ஒரு குறிப்பிட்ட துறையில்தான் முன்னுக்கு வரவேண்டும் என்று நாம் ‍அடம்பிடிக்க வேண்டியதில்லை. அவர்களுக்கு ஆர்வமுள்ள துறையில் அவர்களை வளர விடலாமே!

இளம் வயதிலே கோட்டை விட்டு விட்டோமே என்று கவலைப்படத் தேவையில்லை. எந்த வயதிலும் நாம் ஏதாவது ஒரு துறையில் நமது அறிவுக்கூர்மையை வளர்த்துக் கொண்டு வெற்றி பெற முடியும்.

சிலர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட அ‍றிவுக்கூர்மையை பெற்றவர்களாக இருப்பார்கள். சிலர் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் வரை ஒரு துறையில் வல்லுநர்களாக இருப்பார்கள் பிறகு வேறொரு அறிவுக்கூர்மையைப் பயன்படுத்தி வெற்றி பெறுவார்கள். பொறியியல் வல்லுநர் எழுத்தாளராக மாறலாம் (எழுத்தாளர் சுஜாதா) நடிகர் அரசியல்வாதி ஆகலாம்.

விஞ்ஞானி மனித வள மேம்பாட்டு வல்லுநராக மாறலாம் (குடியரசுத்தலைவர் அப்துல்கலாம்) படிப்பு மட்டுமே புத்திசாலித்தனம் அல்ல என்பதை ஆழமாக மனதில் பதிய வைப்போம். நமக்கு ஏற்ற புத்திசாலித்தனத்தை வளர்த்துக் கொள்வோம். புத்திசாலிகள் எந்தத் துறையைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தாலும் அவர்களை மதித்துப் போற்றக் கற்றுக்கொள்வோம்.

செய்திக‍ளைத் தெரிந்து வைத்திருப்பது மட்டும் கல்வியாகி விடுமா? எது உண்மையான கல்வி?

அறிவு, கல்வி, படிப்பு எல்லாவற்றையுமே நாம் கிட்டத்தட்ட ஒன்று என்கிற பாவனையில்தான் நினைத்துக் கொள்கிறோம். "அவரு ரொம்பப் படிச்சவரப்பா" என்று சொல்கிறோம். படித்தவர்களெல்லாம் அறிவாளிகள் என்கிற நினைப்பு இங்கே தொக்கி நிற்கிறது.alphabet புத்தகப் புழுக்கள் நாட்டில் ஏராளம்! சில பேர் எப்போதும் புத்தகமும் கையுமாகத்தான் அலைகிறார்கள்! நமது பிள்ளைகள் கூட எப்போதும் புத்தகத்தைக் கையில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்களா என்று பார்க்கிறோம்! (அவர்கள் புத்தகத்தை வைத்துக் ‍கொண்டு என்ன செய்கிறார்கள் என்று பார்க்கிறோமா என்பது வேறு கேள்வி) இன்று நாட்டில் படித்தவர்கள் நிறையபேர் இருக்கிறார்கள்! ஏராளமான பட்டங்களை மேலும் மேலும் வாங்கிக் குவிப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். நமது கேள்வி ஒன்றுதான். இப்படிப் படித்தவர்கள் எல்லாம் வாழ்வில் வெற்றி பெறுகிறார்களா? வாழத் தெரிந்தவர்கள் என்பதற்கு நாம் சுட்டும் படிப்பு ஓர் அளவுகோலாக முடியுமா? படித்தவர்கள் எல்லாம் அறிவாளிகளா? நாம் படிக்கும் பாடப் புத்தகம், பொது அறிவு நூல்கள், இலக்கியங்கள், செய்தித்தாள்கள் எல்லாமே வெவ்வேறு வகையான செய்திகளின் தொகுப்பு. இச்‍செய்திகளை நாம் தேர்வு நேரத்தில் ஒரளவுக்குச் சரியாகச் சொல்லித் தேவையான மதிப்பெண்களைப் பெற்றுவிட்டால் நாம் தேறிவிடுகிறோம், பட்டத்தையும் வாங்கி விடுகிறோம். அறிவாற்றல் என்பது இதையும் தாண்டியது! இன்னும் ஒரு படி மேலே போகலாம்! நாம் படித்தவற்றை நன்றாகப் புரிந்து கொண்டிருப்போம்! நன்றாக வரிசைப்படுத்தி நினைவில் கூட வைத்திருப்போம்! யார் எந்த நேரத்தில் எந்த விஷயம் பற்றிக் கேட்டாலும் உடனே இப்படிப்பட்டவர்கள் பதில் சொல்ல முடியும்! தகவலைத் தர முடியும்! "நடமாடும் நூல் நிலையம், எல்லாம் தெரிந்த மனிதர், விவரமான ஆள்" என்றெல்லாம் இவர்களை நாம் குறிப்பிடுகிறோம். இப்படிப்பட்டவர்களை நாம் அறிவாளிகள் என்று ஒப்புக்கொள்ளலாமா? அப்படியானால் நம்ம வீட்டுக் கணக்குப் பிள்ளைகள் எல்லாம் அறிவாளிகளா? அலுவலக ஊழியர்கள் எல்லாம் அறிவாளிகளா? நூலகர்கள் ஏராளமான நூல்களையே நமக்கு அடையாளம் காட்டுவார்கள்! இன்றைய கணிப்பொறிகள் இன்னும் அதகமான செய்திகளைத் தொகுத்து வைத்திருக்கின்றன! கணிப்பொறிகள் அறிவாளிகளா? அறிவு, அறிவாற்றல், புத்திசாலித்தனம் என்பது உண்மையில் இந்த எல்லைகளைக் கடந்தது!education படித்துக் தெரிந்து கொள்வது அறிவின் ஒரு பரிமானம். பார்த்து, கேட்டு, பழகித் தெரிந்து கொள்வதும் அறிவின் மற்றொரு பரிமாணம்! நாம் தெரிந்துகொண்ட செய்திகள் சரியா? தவறா? என்று மதிப்பிட்டு உண்மையைக் கண்டறிவதும் அறிவின் மற்றொரு கூறு! இவ்வாறு பகுத்தறிந்த செய்தியை உரிய நேரத்தில், உரிய விதத்தில் பயன்படுத் தெரிந்திருப்பது அறிவின் நிறைவான பகுதி! அறிவு ஒரு கருவி! நம்மைக் காக்கும் கருவி! நம்மை வளர வைக்கும் கருவி! இத்தகைய அறிவை நமது கல்வி நமக்குத் தந்திருக்கிறதா? நாம் முயன்று இத்தகைய அறிவை வளர்த்து கொண்டிருக்கிறோமா? நமது குழந்தைகள் இத்தகைய அறிவைப் பெறுகிறார்களா? அதை நம் ஆசிரியப் பெருமக்கள் உறுதி செய்கிறார்களா? படிக்கும் பருவத்தோடு இத்தகைய அறிவைப் பெறும் முயற்சியை நாம் நிறுத்திக் கொள்ளலாமா? அப்படி நிறுத்திக் கொள்ள முடியுமா? வாழ்நாள் எ‍ல்லாம் நம்முடைய அறிவு என்ற கருவியை நாம் கூர்மைப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டாமா? அறிவுத் தேடல் ஒரு தொடர் முயற்சியாக அமைய வேண்டாமா? அதற்கு நாம் என்ன செய்கிறோம்? என்ன செய்ய வேண்டும்? இதைப்பற்றி நம் சிந்தனைத் தேடல் தொடரட்டும்.

நமது வாழ்வில் உணர்ச்சிகள் எந்த அளவுக்குத் தேவை? அ‍வை எப்போது ஆபத்தானவையாக மாறுகின்றன?

"எதற்கெடுத்தாலும் உணர்ச்சி வசப்படுகிறாயே" என்று நாம் பலரைப் பார்த்துச் சொல்கிறோம்.  பலரும் நம்மைப் பார்த்துச் சொல்கிறார்கள்! அப்படியானால் உணர்ச்சிகள் கூடாதா?

அளவுக்கு மிஞ்சினால் அமிர்தமும் நஞ்சுதானே! அது உணர்ச்சிக்கும் பொருந்தும்.

உணர்ச்சியில்லாமல் வாழ்வில்லை. ஆசை, காதல், ‍அன்பு, இரக்கம், கோபம், பயம்! இப்படி எல்லாவகை உணர்ச்சிகளும் கலந்ததுதான் வாழ்க்கை! ஒவ்வொரு நேரமும் ஒவ்வொரு உணர்ச்சிக்கு நாம் ஆட்படுவோம்! அது இயற்கைதான்!

ஆனால், 'என்னை அறியாமல் உணர்ச்சி வசப்பட்டுவிட்டேன்' என்று நாம் வருந்தும்படி ஆகிவிடக்கூடாது.

உணர்ச்சிகளின் கட்டுப்பாட்டில் நாம் இருக்கக்கூடாது. அவை நமது கட்டுப்பாட்டில் இருக்கவேண்டும்.

விலங்கினங்கள் உணர்ச்சியால் உந்தப்பட்டுத்தான் வாழ்கின்றன. கோபமும் (முடிந்ததால் மோது)பயமும்தான் (முடியாவிட்டால் ஓடு) விலங்குகளின் அடிப்படை உணர்ச்சிகள்!

விலங்குகளின் மூளையில் அமிகதலா என்ற ஒரு பகுதிதான் இந்த உணர்ச்சிகளின் பிறப்பிடம். னம்முடைய மூளையிலும் இதே பகுதி இருக்கிறது. அதைப் போலே செயல்படுகிறது!

ஆனால் நமது மூளையில் நிதானமாக, அறிவுப்பூர்வமாக ஆராய்ந்து முடிவெடுக்கும் பகுதிகள் நன்றாகவே வளர்ந்திருக்கின்றன. "நமக்கு நினைவாற்றலும் மிகுதி! ஆனால் ஒன்று இந்த அறிவுப்பூர்வமாகச் சிந்தித்து வழிகாட்டும் பகுதி கொஞ்சம் மெதுவாகத்தான் செயல்படும்"

முதலில் கோபம்! அப்புறம்தான் யோசனை! முதலில் பயம்! அப்புறம்தான் நிதானம்! முதலில் அடிதடி! அப்புறம் வாழ்நாளெல்லாம் வருத்தம்!

நாம் உணர்ச்சிவசப்படும் போது, அதற்கு ஏற்ற நிகழ்ச்சியைப் பார்க்கும் போது, கேட்கும் போது, கொஞ்சம் நிதானம் காட்டப் பழக வேண்டும். சில நிமிடங்கள் இடைவெளி கி‍டைத்தால் கூட போதும். நமது மூளை ஒழுங்காக வேலை செய்யத் தொடங்கிவிடும்.

ஆனால், அந்த ஒரு சில நிமிட நிதானத்தை நாம்தான் பழகிக்கொள்ள வேண்டும். இதைத்தான் உணர்வுப் பக்குவம் (Emotional Maturity) என்கிறார்கள்.

வயது ஆக, ஆகத்தான் இப்படிப்பட்ட பக்குவம் எல்லாம் வரும் என்று சொல்லிக்கொண்டிருப்பதில் பயனில்லை.

இன்று உளவியல் மிக ‍வேகமாக வளர்ந்திருக்கிறது! சிறு குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே உணர்வுப் பக்குவத்தைப் பழகிக்கொள்ள இன்று வழி இருக்கிறது.

இதைப்பற்றி இன்று ஏராளமான செய்திகள்! ஆராய்ச்சிகள்! வானொலி! தொலைக்காட்சி உரைகள்! எனவே இதை நாம் இங்கே மேலும் விவரிக்கத் தேவையில்லை!

ஆனால் ஒரே ஒரு அடிப்படைப் பாடத்தை மட்டும் ஆழமாகப் பதிய வைத்துக் கொள்வோம்.

எந்த உணர்வானாலும் சரி, அதிக ஆழமாக, அதிகக் காலம் அகப்பட்டுக் கொண்டு அடிமையானால் அதனால் ஆழமான மனக்காயங்களும் தீய விளைவுகளும் உருவாகும்.

எவர் மீதும் அதிகமாகக் கோபப்படாதீர்கள்! எவ்வளவு விரைவாக முடியுமோ அவ்வளவு விரைவாக மன்னித்து மறந்துவிடுங்கள்!

எவருக்கும், எதற்கும் அளவுக்கு மீறிப் பயப்படவேண்டாம். எவ்வளவு விரைவாக முடியுமோ அவ்வளவு விரைவாகப் பயத்திலிருந்து விலகித் தன்னம்பிக்கையை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

எதன்மீதும், எவர்மீதும் அளவுக்கதிகமான பகையையோ, பொறாமையையோ வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டாம்.  ஏன் அளவுக்கதிகமான வெளித்தனமான அன்புகூட ஆபத்தானதுதான்.

மற்றவர்களை மட்டுமன்று, நம்மையே நாம் ஏற்றுக்கொள்ளப் பழக வேண்டும்.

நமது கடந்த காலத் தவறுகளையும் ஏமாளித்தனங்களையும் நினைத்துப் புலம்பிக் கொண்டிருக்கக்கூடாது. ஏராளமான மன நோயாளிகள் இன்னும் கடந்த காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்கள்தான் என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது!

மொத்தத்தில் நமது மனம் மிகையான உணர்ச்சிகளில் அழுத்திக் கடினப்பட்டுக் போகாமல் காப்பாற்றிக்கொள்வோம்! நமது மனம் கல்லாக உணர்ச்சிகளால் இறுகிப் போக வேண்டாம்.  மெல்ல மெல்ல கனமில்லாமல், மென்மையாகக் கனியட்டும். சுமையில்லாத வாழ்வுக்கு சுலபமான வழி இது!

ஓவ்வொருவருக்கும் உளவியல்

மன நோயாளிகளைப் பற்றிய நமது சமூகப் பார்வை மிக மிகத் தவறானதாகவே இருக்கிறது. நம் சொந்தக் குடும்பத்தைச் ‍சேர்ந்த மன நோயாளிகளைக்கூட நாம் ஏற்றுக்கொள்ளத் தயங்குகிறோம். அவர்களை மதிப்பதில்லை. மன நல மருத்துவரிடம் கூட்டிச் செல்வதில்லை. அவர்களைக் கட்டிபோட்டுத் துன்பைறுத்துகிறோம்! அடித்து உதைக்கிறோம். கடவுள் முன் அவர்களைக் கட்டிப்போட்டு வதைக்கிறோம்.

இந்த மனப்பாங்கு மாற வேண்டும். உண்மையில் மன நோயும் ஒரு வகை உடல் நோய்தான். நரம்பு மண்டலக் குறைபாடு காரணமாக ஏற்படும் நோய்! மருந்து, மருத்துவம், அன்பு, பாதுகாப்பு மூலம் பெரும்பாலான நோய்களைக் குணப்படுத்த முடியும். மனநோயாளிகளில் மிகமிகச் சிறிய சதவிகிதத்தினர் மட்டும்தான் முரட்டுத்தனமாகச் செயல்படுவார்கள்.  இவர்களை மருத்துவ மனைகளில் வைத்துக் குணப்படுத்தலாம்.

மூளை, நரம்பியல் குறைபாடுகள் இன்று எல்லாத்தரப்பு மக்களிடையிலும், எல்லா வயதிலும் கண்டறியப்படுகின்றன. மருத்துவம் மூலம் சரி செய்யப்படுகின்றன. மூளை வளர்ச்சி குன்றிய குழந்தைகள்! தற்கொலை செய்து கொள்ள நினைக்கும் இளைஞர்கள்! நினைவாற்றலை இழக்கும் முதியவர்கள்! இவர்களுக்கெல்லாம் இன்று உளவியல் துணை நிற்கிறது!

இப்படிப்பட்ட நரம்பியல் குறைபாடுகள் உள்ளவர்களுக்கு மட்டும்தான் உளவியலா? இல்லை, எல்லோருக்குமா?

நம் ஒவ்வொருவருக்கும் உடல் நலம் எவ்வளவு முக்கியமோ அ‍‍தேபோல் மன நலமும் முக்கியம்!

உடல் நலத்தைப் பாதுகாக்க பல வழிகள் இருப்பதுபோல் மன நலத்தைப் பாதுகாக்கவும் பல வழிகளை நமது முன்னோர்கள் கற்றுத் தந்திருக்கிறார்கள்.

இறை வழிபாடு நமது மன நலத்திற்குப் பெரிதும் பயன்படுகிறது!‍தோல்வியையும் துன்பத்தையும் கண்டு துவண்டு போகாமலிருக்க வழிபாடு துணை நிற்கிறது!

வெற்றிக் களிப்பில் வரும் ஆணவத்தால் நாம் அழிந்து போகாமல் இருக்கவும் தன்னடக்கத்தை வளர்க்கவும் வழிபாடு பயன்படுகிறது.

மன ‍அழுத்தம், மன இறுக்கத்தைக் குறைக்கத் தியான முறைகள் பயன்படுகின்றன! எத்தனை எத்தனை வகையான தியான முறைகள்! அவற்றுக்கு உலகெங்கும் இன்று எவ்வளவு பெரிய வரவேற்பு.

இப்படிக் காலம் காலமாக நமது மனநல வளர்ச்சிக்குப் பயன்பட்டு வந்த வழிபாடு, தியானம், தத்துவம் சார்ந்த பல்வேறு முயற்சிகளின் இன்றைய அறிவியல் வடிவம்தான் உளவியல். இன்றைய உளவியல் வல்லுநர்கள் ‍நோயாளிகளுக்கு மருத்துவம் பார்ப்பதோடு நிற்பதில்லை.

இன்றைய அவசர உலகில், உணர்வுகள் பாதிக்கப்பட்டு, உறவுகள் சிதைவடைந்து வாழும் பலருக்கும் உளவியல் மருத்துவம் செய்கிறது. ‍அத்தோடு ஆலோசனையும் கூறி வழிகாட்டுகிறது.

குடும்கச் சிக்கல்கள், கனவன், மனைவி, குழந்தைகளின் உறவு மேம்பட உதவி! அலுவலக மன உளைச்சலிலிருந்து விடுபட வழிமுறைகள்! முதியவர் மனநலப் பயிற்சிகள்! மாணவர், தொழிலாளர்களுக்கான ஊக்குவிப்புப் பயிற்சிகள்!

இப்படி நம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஏதாவது ஒரு வகையில் உளவியல் வழி காட்டுகிறது!

ஆன்மீகவாதிகள் பலரும் இன்று இந்த உளவியல் நெறிகளுடன் கலந்து நமக்கு வழிகாட்ட முன் வருகிறார்கள்.

நம் ஒவ்வொருவருக்கும் மனநலம் முக்கியம். ஆன்மீக வழியிலோ, உளவியல் வழியிலோ அல்லது .இரண்டும் கலந்த வழியிலோ, நமது மன நலத்தைப் பேணி வளர்த்துக் கொள்வோம்.

நம் மனநலத்தைப் பேணி வளர்ப்பது எப்படி? நல்ல கேளிவிதான்! இதற்கு விடை தேடும் முன்னால் ‍வேறொரு கேள்வி!

நமக்கு வாழ்க்கை இனிக்கிறதா? கசக்கிறதா?

நமது வாழ்வின் வெற்றிக்குப் புத்திசாலித்தனம் (I.Q) மட்டும் போதுமா? வேறு என்ன பண்புகள் வேண்டும்?

          நம்மைச் சுற்றியிருக்கும் சூழலை மாற்றுவதைவிடச் சூழலுக்கு ஏற்ப நம்மை மாற்றிக்கொண்டு வெற்றி பெறுவதுதான் சிறந்தது என்று பார்த்தோம். சரிதான்!

நாம் சூழலை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது? அதற்கேற்ப நம்மை எப்படி மாற்றிக் கொள்வது? எப்படிச் செயல்படுவது? எப்படி வெற்றி பெறுவது?

நாம் நம் ஒவ்வொருவரையுமே ஒரு தேருக்கு ஒப்பிடலாம். அந்தத் தேரை மூன்று குதிரைகள் ஒன்றுகூடி நகர்த்துகின்றன.

ஒன்று அறிவு, புத்திசாலித்தனம், அறிவுக்கூர்மை.

நாம் எந்நதத் துறையில் வெற்றி பெற வேண்டும் என்றாலும், அதற்குரிய அறிவு வேண்டும்.  இதுதான் நமது தேருக்குத் தேவையான முதல் குதிரை.

ஆனால் அறிவுடையவர்கள் எல்லாம் வெற்றி பெற்று விடுகிறார்களா? எத்தனையோ புத்திசாலிகளின் வாழ்க்கை படுதோல்வியில் முடித்திருக்கிறது.

நெடுங்காலமாக அறிவை (Intelligence) மட்டும்தான் ஒருவரது வெற்றிக்கு அடிப்படை என்று கருதி வந்தார்கள். நம் ஒவ்வொருவரின் அறிவுக்கூர்மையை அளப்பதற்கும் முயன்றார்கள். அறிவுக்கூர்மைக் கோவை(Intelligence Quotient (or) IQ) என்று குறியீட்டையே இதற்காக உருவாக்கினார்கள்.

உலகில் உள்ள எல்லா மனிதர்களின் வெற்றி வாய்ப்புகளையும் இந்த IQவை வைத்து அளந்துவிடலாம் என்று பார்த்தார்கள். ஆனால் நடக்கவில்லை.

கடந்த முப்பது வருடங்களில் நம்முடைய அ‍றிவுக்கூர்மையைவிட, நம்முடைய உணர்வுப் பக்குவம், நாம் வெற்றி பெறப் பெரிதும் பயன்படுகிறது என்பதை உளவியல் வல்லுநர்கள் வலியுறுத்தி வருகிறார்கள்.

நம்முடைய குறைநிளைகளோடு நாம் நம்மையே ஏற்றுக்கொள்கிறோமா? நம்மீதே நம்பிக்கை இருக்கிறதா? ‍கோபம், பயம் போன்ற உணர்வுகளை நம்மால் வெற்றி கொள்ள முடிகிறதா?

மற்றவர்களிடம் நாம் எப்படிப் பேசுகிறோம்? பழகுகிறோம்? போட்டி என்று வரும்போது அதை எப்படி நளினமாகக் கையாள்கிறோம்?

இவையெல்லாம் நமது வெற்றி வாய்ப்பை நிச்சயம் மாற்றுமல்லவா? அன்றாட வாழ்க்கையில் இப்படிப்பட்டவர்கள் எவ்வளவு தூரம் வெற்றி பெறுகிறார்கள்! நல்ல பிள்ளை பிழைத்துக் கொள்வார் என்றெல்லாம் உணர்வுப் பக்குவம் நிறைந்தவர்களை நாம் பாராட்டுகிறோம்! வரவேற்கிறோம்!

இந்த உணர்வுப் பக்குவம்தான் நமது வெற்றித் தேரின் இரண்டாவது குதிரை.  இதைப் பற்றியும் நிறைய ஆய்வுகள் நடக்கின்றன. அறிவுக் கோவையைப் போல (IQ) உணர்வுக் கோவையை (Emotional Quotient- EQ) மதிப்பிடும் உத்திகளும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

அறிவும், மற்றவர்களுடன் உறவாடும் பாங்கும் மட்டும் இருந்துவிட்டால் போதுமா? வெற்றிப் பாதையைத் திட்டப்படி அடைய விடாமுயற்சி வேண்டுமல்லவா? எடுத்த காரியத்தை முடிவு வரை தொடரும் திறன் தோல்வியிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்ளும் திறன், இவையெல்லாம் வேண்டுமே!

இந்த விடாமுயற்சிதான் நமது வெற்றித்தேரின் மூன்றாவது குதிரை. விடாமுயற்சிக் கோவை (Persistence Quotient-PQ) என்று இதை அழைக்கிறார்கள். நமது வெற்றித்தேர் நன்றாக ஓட வேண்டுமானால் அறிவுக்கூர்மை, உணர்வுப் பக்குவம், விடாமுயற்சி ஆகிய மூன்று குதிரைகளையும் நாம் நன்றாக வளர்த்துப் பயன்படுத்த வேண்டும்.

இந்த மூன்று குதிரைகளையும் பற்றி நாம் இன்னும் கொஞ்சம் விரிவாகத் தெரிந்து கொள்ளத்தான் வேண்டும்

நமது சூழலைப் புரிந்து கொண்டு, எப்படி அதற்கு ஏற்றபடி வாழ்வது? நமக்கு ஏற்றபடி சூழலை மாற்ற முயல்வது? எது சரியானது?

வாழ்க்கை எனும் ஓடம்,  வழங்குகின்ற பாடம்! மானிடரின் வாழ்வினிலே மறக்கவொண்ணா வேதம்!

ஒரு பழைய படப்பாடல் வரிகள்... கண்ணதாசன் வரிகளா?

‍தெரியவில்லை! ஆனால் நம் வாழ்வைப் பற்றிய பல உண்மைகளைப் புரிந்துகொள்ள இந்த ஒப்பீடு பயன்படும்! ஓடம் என்பது சிறிய படகு! பெரும்பாலும் ஒருவரோ, மிகச்சிலரோ ஓட்டிச் செல்லக்கூடியது!

நமது வாழ்க்கைப் படகை நாம்தான் ஓட்டிச் செல்ல வேண்டும்! நம் ஒவ்வொருவர் வாழ்வும் ஒரு தனிப்படகு, எங்கோ எப்போதோ தொடங்கிப் பயணம் செய்து, எப்போதோ முடியப்போகிற அல்லது மூழ்கப்போகிற ஒரு படகு!

நமது வாழ்க்கைப் படகை நாம்தான் ஓட்டியாக வேண்டும்! எப்படி ஓட்டுகிறோம்? எதை நோக்கி ஓட்டுகிறோம்? எவ்வளவு விரைவாக ஓட்டுகிறோம்? என்பதெல்லாம் நம்கையில்தான்.

ஆனால் அடிப்படையாக ஒன்றை நாம் நிச்சயம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்! ஓடம் அல்லது படகுதான் நம்கையில் இருக்கிறது. நம் வாழ்வு மட்டும்தான் நம் கையில் இருக்கிறது. அதை நாம் எப்படியும், எந்தத் திசையிலும், எந்த வேகத்திலும் ஒட்டலாம்!

அதுமட்டுமன்று! நம்மைப்போன்ற பல ஓடக்காரர்கள் அ‍தே ஓடையில் தங்கள் வாழ்க்கைப் படகை ஓட்டிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். நம்மைச் சுற்றிப் பயணம் செய்யும் இவர்கள் கூட எப்படித் தங்கள் ஓடங்களை ஓட்ட வேண்டும் என்று நாம் கட்டளை போட முடியாது. அவரவர் போக்கில் அவரவர் பயணம்!

இந்த ஓடங்களுக்கு நடுவில்தான் நாம் பயணம் செய்தாக வேண்டும். இப்பின்னனில் நம்முடைய வாழ்க்கைப் படகை நாம் எப்படி ஓட்டுகிறோம்?

நாம் ஓவ்வொருவரும் ‍எப்போதும் ஒரே மாதிரி நம் வாழ்க்கைப் படகை ஓட்டுவதில்லை. சில நேரம் வேகம், சில நேரம் சோர்வு இது இயற்கைதான்.  ஆனால் பெரும்பாலும் நம் வாழ்க்கை ஒரு பழக்கமான வழித்தடத்தில்தான் நகர்த்துகிறோம்.

பலரும் தங்கள் வாழ்க்கையை ஓடையின் போக்கிலேயே விட்டுவிடுகிறார்கள்! விதி விட்ட வழி என்று ஒதுங்கிக் கொள்கிறார்கள். வெந்ததைத் தின்றுவிட்டு விதி வந்தால் சாகிறார்கள்!

சிலர் ஓடையும் காற்றும் சரியாக வரட்டும்... ஓடையில் மற்றப் பகுதிகளின் கூட்டம் குறையட்டும்... அமைதியான சாதகமான சூழல் உருவாகட்டும்... அதற்குப் பிறகு பயணம் செய்யலாம் என்று கரையில் ஒதுங்கிக் காத்துக் கிடக்கிறார்கள்! அலை ஓய்ந்தபின் குளிக்கப் போகறிவர்கள் இவர்கள். அலை எப்போது ஓய்வது? இவர்கள் எப்போது வாழ்வாங்கு வாழ்வது?

சிலர் படுவேகமாகப் பயணம் செய்ய முயல்கிறார்கள். ‍அதிவேகமாக முன்னேறுகிறார்கள்! பல சமயங்களில் பெரும் வெற்றியும் பெறுகிறார்கள். ஆனால் பல நேரங்களில் ஓடை இவர்களின் ஓடத்தையே கவிழ்த்து விடுகிறது. நேரடியாகவோ, மறைமுகமாகவோ பல எதிர்பாராத சூழல்களையும், வெள்ளங்களையும், புயல்களையும் சமுதாய ஓடை கொண்டு வரக்கூடும். ‍அதிக வேகம் அதிகமான விபத்துக்களுக்கும் இடமளிக்கும்.

சிலர் தங்கள் வாழ்க்கைப் படகு எந்தப் பக்கம், எப்படிப் போகவேண்டும், என்றெல்லாம் கனவு காண்பார்கள். திட்டம் போடுவார்கள். ஆனால் இவர்கள் வாழ்க்கைப் படகை, அப்பா, அம்மா, ஆசிரியர், நண்பர்கள், குடும்பத்தினர் என்று மற்றவர்கள் எல்லாம் செலுத்த வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பார்கள்.  அவரவர் சுமையை அவரவர் சுமந்தால் போதாதா? மற்றவர்களையே சார்ந்திருப்பவர்கள் எப்படித் தங்கள் வாழ்க்கையில் முன்னேற முடியும்? சிலர் தத்தம் வாழ்க்கைப் படகை ஓட்டுவதை விட்டுவிட்டு மற்றவர்களைத் திருத்தவும் வழிகாட்டவும் முயற்சி செய்துகொண்டிருப்பார்கள்! ஊருக்காகப் போராடுகிறேன் என்று சொல்லிப் பலநேரம் தங்கள் வாழ்க்கைப் படகையே கவிழ்த்து விடுவார்கள்!

வேறு சிலர் மற்ற வாழ்க்கைப் படகுகளைப் பற்றிக் கொஞ்சமும் கவலைப்படாமல், தங்கள் சுயநலம் ஒன்றையே மையமாக வைத்து முன்னேறுவார்கள். இந்தச் சுயநலமிகளுக்கு நட்புக் குறையும்! பகைமை பெருகும்! காலப்போக்கில் இவர்கள் பகைமைப் புயலில் சிக்கித் தவிப்பார்கள்.

மிகச் சிலர்தான், சமுதாய ஓடையின் நெளிவு சுளிவுகளை நன்றாகப் புரிந்துகொண்டு, தங்கள் வாழ்க்கைப் படகையும் செம்மையாக வழிநடத்தி, தங்களைச் சுற்றி இருப்பவர்களையும், சார்ந்து இருப்பவர்களையும் அரவணைத்துக்கொண்டு, தங்கள் வாழ்க்கை ஓடத்தில் வெற்றிகரமாகப் பயணம் செய்கிறார்கள்.

நம்முடைய வாழ்க்கைப் பயணமும் அப்படிப்பட்டதாக அமைய வேண்டுமா?

ஆசை, துன்பத்துக்கு அடித்தளமா? வளர்ச்சிக்கு வித்தா? ஆசைப்படுவது சரியா? தவறா?

மகிழ்ச்சி என்பது யாருக்குக் கிடைக்கிறது? பணக்காரர்களுக்கா? மனநிறைவோடு வாழும் ஏழைகளை நாம் பார்க்கவில்லையா? படித்துப் பட்டம் வாங்கியவர்கள் மட்டும்தான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்களா? படிக்காதவர்கள்கூட எத்தனையோ பேர் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்களே!

எல்லா வயதிலும், தரத்திலும் சிலர் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள். சிலர் ஏக்கப் ‍பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.      ஏன்? பலர் மகிழ்ச்சியாக இல்லை.

மகிழ்ச்சி என்பது வெளியிலிருந்து வருவதில்லை! நமக்குள்ளேயே இயல்பாக மலர்வது.

உண்மையில் மனநிறைவுதான் மகிழ்ச்சி! நேற்றைய இழப்புகளையும், ‍தோல்விகளையும் பற்றிக் கவலைப்படாமல் வாழப் பழகுவதுதான் மகிழ்ச்சி!

மற்றவர்களிடம் இருப்பதற்கெல்லாம் ஆசைப்பட்டு ஏங்காமல், நமக்கு இன்று இப்போது இருக்கும் சுகங்களை அனுபவிப்பதுதான் மகிழ்ச்சி! ஏன் இன்றைய துக்கங்கள்கூடத் தற்காலிகமானவைதான் என்பதைப் புரிந்துகொண்டு செயல்படுவதுதான் மகிழ்ச்சி!

உண்மையில், ஆசை கூடாதா? ஆசையே இல்லாமல் வாழ முடியுமா? ஆசையே இல்லாமல் நாம் இந்த அளவுக்கு முன்னேறி வந்திருக்க முடியுமா?

வாழ்வின் அடித்தளமே ஆசைதான்! ஒவ்வொரு நொடியும் நாம் இன்னும் சிறப்பாக வாழவேண்டும் என்கிற ஆசைதான் நம்மை இயக்குகிறது!

இன்னும் ஒருபடி மேலே! இதுதான் தனிமனித வளர்ச்சிக்கே அடித்தளம்.

இந்த ஆசைக் கனவுகள்தான் இன்று நமது உடனடித் தேவை

இதைத்தான் இன்றைய குடியரசுத் தலைவர் தொடங்கி, உளவியல் வல்லுநர்கள் வரை பலரும் வலியுறுத்துகிறார்கள்!

எனவே மனநிறைவும் ஆசைக்கனவும் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்டதல்ல! எதிரானவை அல்ல!

இன்றைய வாழ்வை மகிழ்ச்சியாக அனுபவிப்போம். அதே நேரத்தில் இதைவிடச் சிறப்பான வாழ்வைப்பெற ஆசைப்படுவோம். இன்னும் செழிப்படைய கனவும் காண்போம்!

மிக முக்கியமான வாழ்க்கைப் பாடம் இது!

வாழ்க்கை சுமையா? சுவையா? அதை நா‍மே சுவையாக மாற்றிக் கொள்ள முடியுமா? எப்படி

பாகற்காய் கசக்கும்தான்! ஆனால் அ‍தை விரும்பிச் சாப்பிடுபவர்கள் ஏராளம். பாகற்காயின் மருத்துக் குணங்களுக்காக அல்ல! கசப்பைச் சுவைப்பவர்களே ஏராளம். சர்க்கரை இனிப்புதான்! ஆனால் இனிப்பை வெறுப்பவர்கள் நிறையபேர் இருக்கிறார்கள். தங்களுக்குச் சர்க்கரை நோய் இருப்பதால் இனிப்பை வெறுப்பவர்களைச் சொல்லவில்லை! இனிப்புச் சுகையே பிடிக்காதவர்கள் இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கை கசக்கிறதா? இனிக்கிறதா? என்ற கேள்விக்குரிய பதிலும் இப்படிப்பட்டதுதான். ‍ஒரே வகுப்பு! ஒரே பாடம்! சிலருக்குப் பாடம் பிடிக்கிறது. சிலருக்குப் பிடிக்கவில்லை! காரணம் பாடமா அல்லது படிப்பவரின் மனநிலையா? பலர் தேர்வை எழுதுகிறார்கள். முதல் மதிப்பெண் கிடைக்கவில்லையே என்று பலர் அழுகிறார்கள்! கடைசி வரிசையில் பலர் வழக்கம் போல் சிரிக்கிறார்கள். காரணம் மதிப்பெண்களா? மனநிலையா? கடன் ஒரு பெரிய வாழ்க்கைச் சுமைதான். என் நண்பர் ஒருவர் பல சகோதரிகளுக்கு மணம் முடித்துத் தந்தையாய் நின்றவர். கடன் சுமையில்லா நாளில்லை! ஆனால் எப்போதும் மகிழ்ச்சிப் புன்னகை. "கடன் சுமையைச் சுமப்பதே ஒரு சுவையாகிப் போய்விட்டது" என்கிறார்! மகிழ்ச்சியாக வாழும் ஏழைகளும் உண்டு! சோகத்தில் மூழ்சியிருக்கும் பணக்காரர்களும் உண்டு! படித்த ஏமாளிகளும் உண்டு! படிக்காத மேதைகளும் உண்டு! வாழ்க்கை சுவையா, சுமையா என்பது நாம் எங்கே எப்படி இருக்கி‍றோம் என்பதைப் பொறுத்தது அன்று! நமது சூழல் நமக்குச் சாதகமாக இருக்கிறதா என்பதைப் பொறுத்ததும் அன்று! வாழ்வின் சுவையும் சுமையும் நமக்கு வெளியே இல்லை! அது நமக்குள்ளே இருக்கிறது! சுவைக்க தெரிந்த மனிதருக்கு வாழ்க்கை கரும்பு! சுவைக்கத் தெரியாத மனிதருக்கு அதுவே கற்பாறை! வாழ்க்கை சுவையானது என்று நாம் உறுதியாக நம்பினால் அது சுவையானதுதான். அதுவே சுமையானது என்று நாம் உறுதியாக நம்பினால் அது நிச்சயம் சுமையானதுதான். வாழ்க்கை சுமை என்று நாம் உறுதியாக நம்பினால் அது நிச்சயம் (Negative Thinking) எதிர்மறைப் பார்வை (Negative Outlook) என்பார்கள். இந்தப் பார்வை உடையவர்கள் தங்களையே நம்ப மாட்டார்கள். துணிச்சலாகப் புதிய முயற்சிகளில் ஈடுபட மாட்டார்கள். முன்னேறுபவர்களைப் பார்த்துப் பொறாமைப்படுவார்கள், குமுறுவார்கள், மற்றவர்களையும் நம்ப மாட்டார்கள்! இவர்களுக்கு நல்ல உறவும் நட்பும் குறைவாகவே இருக்கும். மன அழுத்தம், மன இறுக்கம் போன்றவை இவர்களைப் பற்றிக் கொள்ளும். மன இறுக்கம் தொடர்பான இரத்த அழுத்தம், பக்கவாதம் உள்ளிட்ட நோய்கள் இவர்களைத் தாக்கும் வாய்ப்புகள் அதிகம். வாழ்க்கை சுவை என்று கருதுபவர்களை நாம் நேர்வழிச் சிந்தனையாளர்கள் (Positive Thinkers) என்கிறோம். இவர்கள் எப்போதும் புன்னகையோடும் தன்னம்பிக்கையோடும் செயல்படுவார்கள். தயங்காமல் புதிய முயற்சிகளில் இறங்குவார்கள். தோல்வியைக் கண்டு கலங்க மாட்டார்கள். தங்கள் முயற்சிகளில் மற்றவர்களையும் சேர்த்துக் கொள்வார்கள். இதன் மூலம் வெற்றி வாய்ப்பைப் பெருக்கிக் கொள்வார்கள். இவர்களுக்கு எல்லா பக்கங்களிலும் நட்பும் உதவியும் காத்திருக்கும். மிகக்கடுமையான நோய்கள்கூட இவர்களின் தன்னம்பிக்கையை பாதிக்காது! இத்தகைய மனநலம் அதிசயிக்கத் தகுந்த உடல் நலத்தைக் கொடுப்பதும் உண்டு. நமக்குத் தேவை வாழ்வு சுமை என்கிற சரிவுப் பார்வை அன்று! வாழ்க்கை சுவை என்கிற உயர்வுப் பார்வைதான்!

பனி மூட்டங்களா? பாறைகளா?

            ஓவ்வொரு தனி மனிதருக்கும் சில குறைகள் இருக்கலாம்! அவற்றை நம் முன்னேற்றத்துக்குத் தடைகள் என்று நாம் கருதிக் கலங்கத் தேவையில்லை.  எந்தக் குறையையும் வென்று காட்டமுடியும். இதைத்தான் நாம் ஆதாரங்களோடு இதுவரை பார்த்தோம்.

ஆனாலும் இவையெல்லாம் உண்மையான குறைபாடுகள்! வாழ்வின் எதார்த்தம்! போலிகள் அல்ல!

ஆனால் இல்லாத குறைகளையும் தடைகளையும் கண்டு நம்மில் எத்தனை பேர் மயங்குகிறோம்!

புகை மூட்டத்தைப் பூதமாகக் கருதி நடுங்குபவர் நம்மில் எத்தனை பேர்?

கடவுள் பெயரால் எத்தனை சண்டைகள்! கொள்ளைகள், உயிர்ப் பலிகள்.

பேயும் பூதமும் எங்கே இருக்கின்றன? கோழைகள், ஏமாளிகளின் மனதில் மட்டும்தானே இருக்கின்றன? ஆனால் பேய் ஓட்டுவதாகச் சொல்லும் எத்தைனை போலித்தனங்கள்? ஏமாற்று வித்தைகள்?

கடவுள் நமக்கு வழங்கியிருக்கும் கொடைதானே நேரம்? ஒரு நிமிடத்தை இழந்து விட்டால் அதை நம்மால் திரும்பப் பெற முடியுமா? நாம் வாழக் கிடைத்திருக்கிற ஒவ்வொரு நொடியையும் முழுமையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டாமா?

‍‍‍ஜாதகம், ஜோசியம், குறி, கோடங்கி போன்றவற்றைத் தேடி நம்மில் எத்தனை பேர் அலைகிறோம்? எத்தனை பேர் கடவுள் கொடுத்த நேரத்தை எமகண்டம், ராகு காலம் என்று வீணடிக்கிறோம்?

நம் தலை எழுத்தை நாமே நிர்ணயிப்பதா? தம் பிழைப்பிற்கே வழியில்லாமல் ஆலமரத்தடியில் உட்கார்ந்திருக்கும் குறிகாரர்களும் ஜோதிடர்களும் நிர்மாணிப்பதா?

இன்று நம்மை ஏமாற்ற எத்தனை எத்தனை போலிகள் புதிதாகக் கிளம்பி இருக்கிறார்கள்?

உங்கள் பெயரில் இரண்டு எழுத்தைக் கூட்டினால், குறைத்தால், மாற்றினால் உங்கள் குறை எல்லாம் தீரும் என்கிறார்கள். அப்படியானல் ஒரே பெயரைக் கொண்ட எல்லாரும் ஒரே வாழ்க்கைத் தரத்தைப் பெற முடியுமா?

மோதிரக்கல்தான் உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் என்கிறார்கள்! வண்ணம் பூசப்பட்ட சாயக்கற்கள் வண்டி வண்டியாய் விலை போகின்றன!

வாழ்நாளின் சேமிப்பை எல்லாம் சேர்த்து ஒரு வீட்டைக் கட்டுகிறோம்! அந்த வீட்டை, வாஸ்து சாஸ்திரம் என்ற பெயரில் இடித்து, உடைத்து நம்மை மீண்டும் ஓட்டாண்டி ஆக்குகிறார்கள்!

இந்த வகையான ஏமாற்று வேலைகள் ஏராளமாக நடக்கின்றன! நவீன அறிவியலின் எல்லாக் கருவிகளையும் பயன்படுத்திக்கொண்டு அறிவியல் பார்வையை மறைக்கப் பார்க்கிறார்கள்!

ஏமாறுவதும்! ஏமாறாமல் தப்பிப் பிழைப்பதும் நம் கையில்தான்!

சரி! நமது வளர்ச்சிக்கு நமது புறச்சூழலான நிஜங்களும் தடையில்லை! இந்த வகைப் போலிகளும் தடையில்லை!

நம் வாழ்வு யார் கையில்..

       நடந்து போகும்போது கீழே விழுகிறோம். ஏன் என்று கேட்கிறார்கள்? என்ன சொல்வோம்?

கல் தடுக்கி விட்டது என்கிறோம்.  கல் மீது தான் பழி, நான் கல்லைக் கவனிக்காமல் இடறி விழுந்தேன் என்று சொல்கிறோமா? நாம் பொறுப்பை ஏற்கிறோமா?

சமையல் சரியில்லை. ஏன்? உப்பு கூடிவிட்டது என்கிறோம்.  நான் உப்பைக் கூடுதலாகப் போட்டு விட்டேன் என்று சொல்வதில்லையே!

மாணவர் தேர்வில் தோற்கிறார்.  ஏன்? வினாத்தாள் கடினமாக இருந்தது என்கிறார். நான் சரியாகப் படிக்கவில்லை என்று ஒப்புக் கொள்வதில்லை. 

இரண்டு வகைப் பதில்களும் ஒன்றுதானே என்று சிலர் நினைக்கலாம். இல்லை!

முதல் வகை பொறுப்பைத் தட்டிக் கழிக்கும் முயற்சி.  தவறுகளை, குறைகளை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயங்குவதன் வெளிப்பாடு!

நான் எல்லாவற்றையும் சரியாகத்தான் செய்கிறேன்.  எனக்கு எப்போதும் இப்படித் துன்பமே வருகிறது என்று புலம்புவதற்கு அடித்தளம்! வாழ்வில் தொடர்ந்து சரிவுகளைச் சத்திக்கும் வழித்தடம்.

சின்னச் சின்னத் தவறுகளுக்குக்கூட நாமே பொறுப்பேற்றுக் கொள்ளப் பழகுவோம்! ஒவ்வொரு சிறு சிறு தவறையும் திருத்திக்கொள்ள வழி இருக்கிறது.

படிப்படியாக நமது பலவீனங்கள் குறையும்.  பலங்கள் பெருகும். மெல்ல மெல்ல நாம் உயர வழி கிடைக்கும்.

நம்முடைய வாழ்க்கைப் பயணத்திலும்கூட இந்த இருவகை மனப்போக்கையும் பார்க்கலாம்.

சிலர் எப்போதும் புலம்புவார்கள்.

நான் மட்டும் கொஞ்சம் வசதியாகப் பிறந்து இருந்தால்..

என்னை மட்டும் இன்னும் கொஞ்சம் நன்றாகப் படிக்க வைத்திருந்தால்...

அந்த வேலை மட்டும் எனக்குக் கிடைத்திருந்தால்...

என் மனைவி மட்டும் கொஞ்சம் உருப்படியாக வாய்த்திருந்தால்..

இப்படிப்பட்ட சிந்தனைகளே நமது தோல்வியை ஒப்புடக கொள்வதின் அடையாளம்.

நம்மால் ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் போய்விட்டது என்று சொல்லும் வாக்குமூலம்!

நம் தோல்விக்கு மற்றவர்கள்மீது பழிபோடும் முயற்சியின் வெளிப்பாடு மற்றவர்கள் கையில் நம் வாழ்வை ஒப்படைக்கும் அவலத்தின் அடையாளம்.

நமக்குள்ளே இறைவன் தந்திருக்கும் அந்தப் பேராற்றலை நம்பாமல் ஏற்றுக்கொள்ளாமல், பயன்படுத்தாமல் கோட்டை விட்டுவிட்டுப் பரிதவிக்கும் ஏமாறித்தனம்.

கடைசியில் நம் தோல்விக்குக் கடவுள்மீது பழிபோடும் அறியாமை! எனவே நம்முடைய வாழ்வு, நமக்குக் கி‍டைத்திருக்கும் ஒரு கொடை. மிகப்பெரிய வாய்ப்பு. அதை மற்றவர்கள் கையில் கொடுத்துவிட வேண்டாம்.

நம் வாழ்வுக்கும், நம் வெற்றிக்கும், நம் மகிழ்ச்சிக்கும் நாமே பொறுப்பெடுத்துக் கொள்வோம்.

குறைகளை ஏற்றுக்‍கொள்வோம்... திருந்துவோம்.. முன்னேறுவோம் நம்முடைய தோல்விக்கும் குறைகளுக்கும் மற்றவர்கள்மேல் பழிபோடும் வழக்கத்தை இன்றே விட்டொழிப்போம்.

வாழப் பழகுவோம்

   ஓவ்வொரு தனி மனிதருக்கும் சில குறைகள் இருக்கலாம்! அவற்றை நம் முன்னேற்றத்துக்குத் தடைகள் என்று நாம் கருதிக் கலங்கத் தேவையில்லை. எந்தக் குறையையும் வென்று காட்டமுடியும். இதைத்தான் நாம் ஆதாரங்களோடு இதுவரை பார்த்தோம்.

ஆனாலும் இவையெல்லாம் உண்மையான குறைபாடுகள்! வாழ்வின் எதார்த்தம்! போலிகள் அல்ல!

ஆனால் இல்லாத குறைகளையும் தடைகளையும் கண்டு நம்மில் எத்தனை பேர் மயங்குகிறோம்!

புகை மூட்டத்தைப் பூதமாகக் கருதி நடுங்குபவர் நம்மில் எத்தனை பேர்?

கடவுள் பெயரால் எத்தனை சண்டைகள்! கொள்ளைகள், உயிர்ப் பலிகள்.

பேயும் பூதமும் எங்கே இருக்கின்றன? கோழைகள், ஏமாளிகளின் மனதில் மட்டும்தானே இருக்கின்றன? ஆனால் பேய் ஓட்டுவதாகச் சொல்லும் எத்தைனை போலித்தனங்கள்? ஏமாற்று வித்தைகள்?

கடவுள் நமக்கு வழங்கியிருக்கும் கொடைதானே நேரம்? ஒரு நிமிடத்தை இழந்து விட்டால் அதை நம்மால் திரும்பப் பெற முடியுமா? நாம் வாழக் கிடைத்திருக்கிற ஒவ்வொரு நொடியையும் முழுமையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டாமா?

‍‍‍ஜாதகம், ஜோசியம், குறி, கோடங்கி போன்றவற்றைத் தேடி நம்மில் எத்தனை பேர் அலைகிறோம்? எத்தனை பேர் கடவுள் கொடுத்த நேரத்தை எமகண்டம், ராகு காலம் என்று வீணடிக்கிறோம்?

நம் தலை எழுத்தை நாமே நிர்ணயிப்பதா? தம் பிழைப்பிற்கே வழியில்லாமல் ஆலமரத்தடியில் உட்கார்ந்திருக்கும் குறிகாரர்களும் ஜோதிடர்களும் நிர்மாணிப்பதா?

இன்று நம்மை ஏமாற்ற எத்தனை எத்தனை போலிகள் புதிதாகக் கிளம்பி இருக்கிறார்கள்?

உங்கள் பெயரில் இரண்டு எழுத்தைக் கூட்டினால், குறைத்தால், மாற்றினால் உங்கள் குறை எல்லாம் தீரும் என்கிறார்கள். அப்படியானல் ஒரே பெயரைக் கொண்ட எல்லாரும் ஒரே வாழ்க்கைத் தரத்தைப் பெற முடியுமா?

மோதிரக்கல்தான் உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் என்கிறார்கள்! வண்ணம் பூசப்பட்ட சாயக்கற்கள் வண்டி வண்டியாய் விலை போகின்றன!

வாழ்நாளின் சேமிப்பை எல்லாம் சேர்த்து ஒரு வீட்டைக் கட்டுகிறோம்! அந்த வீட்டை, வாஸ்து சாஸ்திரம் என்ற பெயரில் இடித்து, உடைத்து நம்மை மீண்டும் ஓட்டாண்டி ஆக்குகிறார்கள்!

இந்த வகையான ஏமாற்று வேலைகள் ஏராளமாக நடக்கின்றன! நவீன அறிவியலின் எல்லாக் கருவிகளையும் பயன்படுத்திக்கொண்டு அறிவியல் பார்வையை மறைக்கப் பார்க்கிறார்கள்!

ஏமாறுவதும்! ஏமாறாமல் தப்பிப் பிழைப்பதும் நம் கையில்தான்!

சரி! நமது வளர்ச்சிக்கு நமது புறச்சூழலான நிஜங்களும் தடையில்லை! இந்த வகைப் போலிகளும் தடையில்லை!

நமக்குள்ளே ஓரு பேராற்றல்

          இந்த உலகையும், உலக இயக்கங்களையும், ஏன் பேரண்டத்தையும் இயக்கிக் கொண்டிருக்கிற ஒரு மாபெரும் சக்தி இருக்கிறது.

அதை நாம் கடவுள் என்றோ, இயற்கை என்றோ, அல்லா என்றோ, சிவன் என்றோ... எந்தப் பெயர் சொல்லி வேண்டுமானாலும் அழைக்கலாம்.  ஆனால் எந்தப் பெயருக்குள்ளும் அதை அடக்கிவிட முடியாது.

எந்தச் சமய நெறியைப் பின்பற்றியும் அந்தப் பேராற்றலை அடைய முடியும். ஆனால் எந்தச் சமயத்தின் வரையறைக்குள்ளும் அதை அடிக்கிவிட முடியாது.

மெளன மொழி தொடங்கி எந்த மொழி வழியும் கடவுளை நாம் அடைய முடியும். ஆனால் எந்த ‍மொழிக்குள்ளும் அதை அடைத்து வைத்து விட முடியாது.

நம்மால் இன்னும் மதிப்பிட்டுச் சொல்ல முடியாத பழமையான காலம் தொட்டு இந்தச் பெருஞ்சக்தி இயங்கிவருகிறது.  ஆனால் எந்த வகையான பழமைவாத மூட நம்பிக்கைகளுக்குள்ளும், போலித் தனங்களுக்குள்ளும் அதை அடக்கி வைத்து விட முடியாது.

காலந்தோறும் மாற்றங்களுக்கு இடம் தந்து புதுப்புது அர்த்தங்களுடன் புதுப்புது பரிமாணங்களை வெளிக்காட்டி உயிர்த்துடிப்புடன் இருப்பதுதான் இறையாற்றல் - பேராற்றல்.

ஒவ்‍வோர் உயிரும், உயிர்த்துடிப்பும் இந்த உயிர்ப் பேராற்றலின் ஓர் அங்கம்தான்.  நாமும் இந்தப் பேராற்றலின் ஓர் அங்கம்தான்.

நாம் ஒவ்வொருவரும் கடவுளின் ஓர் அங்கமாக மாறி ஒன்றுபட்டுச் செயல்படும்போது, புதுப்புது வளர்ச்சியாக... முன்னேற்றமாக...கண்டுபிடிப்பாக...இப்பேராற்றல் வெளிப்படுகிறது.

இந்த மனிதநேய நெறியைத்தான் ஆன்மீக வளர்ச்சிப் பாதையாக்கக் காலம் காலமாக எல்லாச் சமயங்களும் வலியுறுத்தி வந்திருக்கின்றன.

நமக்குள்ளிருக்கும் இந்த உள்ளொளியைப் புரிந்து கொண்டு முறையாகப் பயன்படுத்தினால் நம்மால் எதையும் சாதிக்க முடியும் என்பதை எல்லாச் சமயங்களும் வலியுறுத்துகின்றன.

இன்றைய அறிவியல், உளவியல் கருத்துக்களும் இன்று இ‍தை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

"நமது உடல் நோய்கள் பலவற்றுக்கும் நமது மன அழுத்தமும் எதிர்மறைச் செயல்களுமே காரணம் என்று மருத்துவம் சொல்கிறது.  எனவே நம்முடைய மனநிலையைச் சரிப்படுத்துவதன் மூலம் பல நோய்களில் இருந்து விடுபடலாம் எனறு இன்றைய மருத்துவம் சொல்கிறது.

தன்னம்பிக்கையும் நேர்வழிச் சிந்தனைகளும் இரத்தப் புற்று நோய் உள்ளிட்ட பல உடல் நோய்களைக் குணமாக்க முடியும் எனறு இன்று மருத்துவ உலகம் ஒப்பைக்கொள்கிறது.

வழிபாடு, விரதம், தியானம் போன்ற முயற்சிகள் உடல் நலத்துக்கும் நல்வாழ்வுக்கும் வழி சேர்க்கின்றன. எனவே மாத்திரைகளோடு இந்த உத்திகளையும் இன்று மருத்துவர்கள் பரிந்துரை செய்கிறார்கள்."

நோயை வெல்வதில் மட்டுமன்று வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய வெற்றியைப் பெறுவதில்கூட இந்த அகத்தூண்டுதல் பயன்படும். தன்னம்பிக்கையோடு நேர்வழியில் சிந்தித்து, நேர்வழியிலேயே உறவாடி ‍நேர்விழயிலேயே செயல்பட்டால் எதையும் சாதிக்கலாம் என்பதுதான் இன்றைய உளவியலின் சாரம்.

வெற்றிக்கு அடித்தளம் கனவு ...

வெற்றுக் கனவுகள் எவை? வாழ்வில் வெற்றி பெற நாம் காணும் கனவுகள் எப்படிப்பட்டவையாக அ‍மைய வேண்டும்?

வாழ்க்கை என்ற தேர் வெற்றிப் பாதையில் நகர மூன்று குதிரைகள் பூட்டப்பட்டிருக்க வேண்டும் அறிவு, உணர்வு, செயல்திறன்.

உணர்வுத் திறனையும் அறிவுக் கூர்மையையும் வளர்த்துக் கொள்ளும் வழிகளைப்பற்றி இதுவரை பார்த்தோம்.

செயல்திறன் என்கிற குதிரைதான் மையமாக இருக்க ‍வேண்டிய குதிரை. பல சிறந்த, அறிவாற்றல் நிறைந்த சிந்தனையாளர்கள் கூடத் தூங்கி வழிந்து தோற்றுப் போவதை நாம் பார்க்கிறோம். நல்ல உணர்வுப் பக்குவம் உடையவர்கள் கூடச் செயல்படாவிட்டால் பயனில்லை.

எனவே வெற்றிக்குச் செயல்திறன் மிக மிக அவசியம். வெற்றிக்கு வழிகாட்டும், பல நூல்கள் இன்று வெளிவருகின்றன. இவை பெறும்பாலும் செயல்திறன் வளர்ச்சி பற்றித்தான் வலியுறுத்துகின்றன.

வெற்றிக்கு அடித்தளம் கனவு என்கிறார்கள்! உயர்ந்த கனவு! லட்சியக் கனவு! நெடு நோக்குடைய கனவு! ஆனால் கனவு மட்டும் போதுமா? கனவு மெய்ப்பட வேண்டாமா? அதற்கு என்ன செய்வது?

நம்மில் பலரும் ஆசைப்படுகிறோம். கனவும் காண்கிறோம்! நான் மட்டும் ஒரு கோடீசுவரனாக இருந்தால்... நான் மட்டும் முதலமைச்சரானால்...

இது வெறும் பகல் கனவு! செயலுக்கு வழி ஏதும் வகுக்காத கனவு!வெற்றுக் கனவு!

இப்படிப்பட்ட கனவுகள் பல நேரங்களில் கையில் இருப்பதையும் அழித்துவிடும்! ஒரு கதை! கேள்விப்பட்டிருந்ததாலும் இங்கே நினைவுப்படுத்திக் கொள்வோம்.

முட்டை விற்பதற்காகத் தலையில் கூடையுடன் நடந்து போகிற பெண் பகற்கனவு காண்கிறாள்! அதிக லாபம் பெற்று... மேலும் அதிக முட்டை விற்று முட்டைக்கடையே வைத்து... வீடு கட்டி... நகை போட்டு... ‍ஜொலிப்பேன்... என்னைக் கட்டிக் கொள்ள ஆண்கள் வரிசையில் வருவார்கள்... மாட்டேன் மாட்டேன் என்று தலையை ஆட்டுவேன்... என்று தலையை ஆட்டிப் பார்த்தாள்.  முட்டைக்கூடை கீ‍ழே விழுந்தது.  முட்டைகள் உடைந்து நொறுங்கின. இது முட்டையில் கட்டிய கனவுக்கோட்டை.

இன்னும் சிலர் அவசரக் கனவு காண்கிறார்கள்... பணத்தை இரட்டிப்பாக்கும் உத்தி... பல தவறான குறுக்கு வழிகள்... இப்படிப்பட்ட குறுக்குவழிக் கனவுகள் எங்கே கொண்டு போய்விடும்... உள்ளத்தையும் இழந்து விட்டு நடுத்தெருவுக்கு வருவதைத் தவிர வேறு வழி?

இன்னும் சிலர் எதையாவது செய்து கொண்டிருந்தால் வெற்றி பெற்றுவிடலாம் என்று நம்புகிறார்கள்... இவர்கள் மிகவும் சுறுசுறுப்பாக எதையாவது செய்து கொண்டிருப்பார்கள்! ஓடி ஆடி அலைந்து கொண்டே இருப்பார்கள்! கடைசியில் என்ன மிச்சம் என்று கேளுங்கள்! ஒன்றும் இருக்காது!

ஓர் இளைஞன் எதிரே வந்த பெரியவரைப் பார்த்துக் கேட்டானாம், இந்தப் பாதை எங்கே போகிறது?

பெரியவர் கேட்டார், தம்பி நீ எங்கே போக வேண்டும்?

பையன் குறிப்பாக எங்குமில்லை.

பெரியவர் சொன்னார் அப்படியானால் போய்க்கொண்டிரு, இந்தப் பாதை எங்குப் போனால் என்ன?

இன்று இந்த இளைஞனைப் போலத்தான் நிறையப் போர் இருக்கிறோம்.  ஒவ்வொரு நாளும் மளமளவென்று எதை எதையோ செய்து கொண்டிருக்கிறோம்.  எதற்காகச் செய்கிறோம்? ஏன் செய்கிறோம் என்று தெரியாமலேயே பல வேலைகளைச் செய்கிறோம்.

பகல் கனவு! குறுக்கு வழிக் கனவு! தெளிவில்லாத கனவு! செயல்படாமல் மந்திரத்தில் மாங்காய் காய்த்துவிடும் என்று ஜோதிடத்தை நம்பிக் காத்துக்கிடக்கும் சோம்பல் கனவு!

இந்தக் கனவுகள் எதுவும் நமது வெற்றிக்குப் பயன்படாது.

நாம் நிச்சயம் கனவு காண வேண்டும். இளம் வயது முதலே சிறந்த இலட்சியக் கணவுகளை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்! ஆனால் அது செயல்படுத்தக் கூடிய கனவாக இருக்க வேண்டும். செயலுக்குரிய அடுத்தக் கட்டங்களைத் தெளிவாகச் சுட்டிக்காட்டக் கூடிய கனவாக இருக்கவேண்டும்.

எங்கே எப்படிப் போகவேண்டும் என்பதைப் படிப்படியாக பட்டியலிட்டு சுட்டிக்காட்டும் கனவாக இருக்கவேண்டும்.

பகல் கனவு, குறுக்கு வழிக் கனவு, அவசரக் கனவு, சோம்பல் கனவு என வெற்றுக் கனவுகள் பலவகை! நாம் காணும் வெற்றிக் கனவு தெளிவானதாக, விரிவானதாக, படிப்படியாகச் செயலுக்கு வழிகாட்டக் கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.

வாழ்க்கை என்றால் என்ன ?

டிஸ்கி - இந்த பதிவை படித்து முடிக்கும் பொது கண்டிப்பாக உங்களுக்கு ஒரு புதுவித அனுபவம், உணர்வு , வாழ்க்கையை பற்றிய பார்வை புதியதை இருக்கும்.இனிமேல் நீங்க பார்க்கும் உலகம் வாழ்க்கை மாறக்கூடும்.கண்டிப்பாக இந்த பதிவு உங்களுக்கு ஒரு நல்ல ஒரு புத்துணர்ச்சி கொடுக்கும்.

பொதுவாக நான் இந்த வாழ்க்கை பற்றிய ஒரு பயிற்சி கொடுக்கும் பொது
தயவு செய்து கண்களை முடி நான் சொல்வதை கேளுங்க என்று சொல்வேன்
( இப்போ நீங்க கண்ணை மூடினால் படிக்க முடியாது , ஆதலால் அமைதியாய் மனசு லேசாக இருக்கும் பொது படிக்கவும் )

என்னடா இவன் இப்படி சொல்றானு நினைக்காதிங்க பதிவைபடித்து முடிங்க வாழ்க்கை என்றால் என்ன? பதில் நிச்சியம்

நீங்க அதிகாலை எழும் பொது உங்களால எழ முடியல ...

நீங்க உங்க விட்டுல , உங்க பெட்ரூல படுத்து இருக்கீங்க ...
உங்கள் அம்மா, மனைவி அல்லது உங்கள் உங்கள் அன்புக்கு உரியவங்க வந்து எழுபுறாங்க முடியல ....

நீங்க பேசுறது அவங்களுக்கு கேட்கல ...

எல்லாம் அழுறாங்க, உங்களுக்கு தெரிஞ்ச டாக்டர் வராரு கைகளை புடிச்சி பார்த்து ஏதோ உங்க அப்பா/ அம்மா/ மனைவிகிட்ட சொல்றாரு..
நீங்க சொல்றது யாருக்கும் கேட்கல ... உங்களால அசைய முடியல ...

ஒரே போன் மேல போன் ...
சொந்தம் பந்தம் எல்லாம் வருது, உங்க அத்தை மாமா, ஆபீஸ் மக்கள், பக்கத்து வீட்டு மக்கள் எல்லாரும் வராங்க .. எல்லாரும் கண்கள் வலிக்க அழுவுறாங்க..
உங்களக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை

உங்களுக்கு மாலைகள் போடுகிறார்கள் .. உங்க கட்டில் பக்கத்தில் உங்கள் அன்புமிக்க தம்பி/தங்கைகள் அம்மா அப்பா எல்லாரும் ஒரே சத்தம் ஒரேஅழுகை

காரணம் உங்கள் உயிர் பிரிந்தாயிற்று ....

பக்கத்துவிட்டுக்காரன் - நல்ல மன்சன்யா தொந்தரவே செய்ததே இல்லை ... சின்ன வயசு ...
ஆபீஸ் மேனேஜர் - நல்ல வேலை பார்ப்பான் இப்போ எவன வச்சி வேலை பார்த்து ப்ராஜெக்ட் முடிக்கிறது , இவனுக்கு தன் எல்லாம் தெரியும் ...
கடன்காரன் - பாவி பய வாங்கின கடன தராம போய்ட்டான்
கடன் வாங்கினவன் - நல்ல வேலை இவரு நமக்கு கொடுத்த கடன் யார்ருக்கும் தெரியாது ...
குடும்பம் - நேத்து வர நல்ல தான் இருந்தார் வேலை வேலை என்று இருந்தாரு, நல்ல மனுஷன்.
நேத்து காப்பி கேட்டு சண்டை போட்டு இப்படி காப்பி கூட குடிக்காம போய்டிங்களே ...

ஓர சோகம் நீங்கள் ஹெல்ப் செய்தர்வர்கள் உங்களை நல்லவர்கள் என்றும், நீங்கள் ஹெல்ப் செய்யாதவர்கள் உங்களை போய் தொலைஞ்சன் டா என்றும் சொல்வது ... உங்கள் காதில் விழுது

உங்களை குளிக்க வைத்து மாலை போட்டு அப்படியே எல்லாரும் வந்து பார்த்து அழுத பின்பு உங்களை ஏற்றி கொண்டு சுடுகாட்டுக்கு போய் எரித்தோ புதைத்தோ உங்கள் வழக்க படி முடிந்தாயிட்ட்று ..

அடுத்த நாள் காலை சொந்தம் பந்தம் எல்லாம் காலி..

உங்கள் விடு உங்கள் மனைவி மக்கள் அப்பா அம்மா தம்பி அண்ணன் தங்கை ...
இவர்கள் மட்டும் உங்கள் விட்டு சென்ற நினைவுகளோட ...

ரெண்டு நாள் கழித்து ... உங்கள் போட்டோ மாலை மாற்றி நடு விட்டில் இருக்க..

தம்பி, உங்கள் மனைவி, மக்கள், அண்ணன், தங்கை, அக்கா எல்லாரும் அவர் அவர் வேலையை பார்க்க கிளம்பியாச்சு ... ஆபீஸ் போறவங்க ஆபீஸ் .... ஸ்கூல் காலேஜ் போறவங்க காலேஜ் ... நீங்கள் இல்லாமலும் உலகம இயங்கும் ...
நீங்கள் மட்டும் தான் உங்கள் ஆபீஸ் கட்டிக்கொண்டு காப்பற்றுவதாக நினைத்க்கொண்டு இருந்த நீங்கள் ... உங்களக்கு அதிர்ச்சி தான் ...
நீங்க இல்லாம உலகம சுற்றும் ... நீங்க இல்லாம மக்கள் வேலையை செய்வார்கள்...

அப்போ அப்போ உங்கள் நண்பர்கள், உங்கள் உறவுகள் உங்கள் நினைவுகளை அதுவும் பசுமையான நினைவுகளை சுமப்பார்கள் ...

உங்கள் மனைவி அப்பா அம்மா, பிள்ளைகள், உங்கள் நெருங்கிய நண்பர்கள் மட்டும் ஒரு மாதமாவது உங்கள் நினைவில் இருந்து வருந்துவார்கள் ...
அதுவும் நீங்கள் அவர்களோட வாழ்ந்த விதம் பொறுத்து ...

ரெண்டு தலை முறைக்கு அப்புறம் உங்கள் பெர்யர் சொன்னால் யாருக்கும் தெரியாது அப்படி ஒருத்தர் இருந்தக்கு அடையாளம் என்று ஒன்னும் இருக்காது ...

எனவை ... நம்ம உயிர் நம்மலிடம் இருக்கும் வரை ... நல்லதை செய் .. நாலு பேர
சந்தோஷ படுத்து ... நல்ல வயிறு நெறைய ஏழைக்கு சோறு போடு ...
வேலை வேலை வேலை என்று மட்டும் சுற்றாமல் உங்கள் மனைவி, அம்மா, அப்பா, மக்கள்.    ( உங்கள் பிள்ளைகள்) , நெருங்கிய நண்பர்கள், தம்பி, அண்ணன், அக்கா, தங்கை ... எவர்களோட நேரம் ஒதுக்கு ... அன்பாய் இருக்கு நல்ல நினைவுகளை கொடு ... அன்பு காட்டு ... எக்ஸ்பிரஸ் யூர் லவ் .... என்று நான் அடிக்கடி சொல்வது உண்டு.... எக்ஸ்பிரஸ் செய்யாமல் .... நம்மளோட உன்னோட அன்பை கொண்டு செல்லாதே ! ....

நீ இறந்தால் ரெண்டு வாரம் தான் துக்கம் ... அப்பரும் வருடம் ஒருமுறை படையல் ... அதுவும் நீ இறந்த அன்று ..
உனோட நல்ல நினைவுகள்... நீ இல்லாத அந்த இடைவழியை குறைக்கும் ...

காதல் செய் ... உன் காதலி இடம் மட்டும் அல்ல ... அனைவரிடமும்
அன்பு செய் ... நீ இல்லாமலும் இருப்பாய் :-)

பி.கு - இந்த பதிவு சக்கரை சுரேஷ் அவருடையது .மொதல்ல இவரு காணாம போனாரு இப்ப அவரோட ப்லோகே காணாம போயிருச்சு ....

நன்றி

சுரேஷ்

புலம்பலாமா?

புலம்புவது ஒரு தவறான பழக்கமா? அதனால் என்ன கேடுகள் விளையும்?

      என்னங்க நல்லா இருக்கீங்களா?

இது நாம் அடிக்கடி கேட்கும் கேள்விதான். இதற்கு நம்மில் எத்தனை பேர் மலர்ந்த முகத்தோடு நன்றாக இருக்கிறேன் என்று பதில் சொல்கிறோம்?

ஏதோ இருக்கிறேன் ...

என்னத்தே, நான் நல்லா இருந்து...

இப்படிச் சுரத்தையில்லாத பதிலை எத்தனை முறை கேட்டிருக்கிறோம்.

நாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறோம் என்று மற்றவர்கள் கண்டுபிடித்து விடக்கூடாது என்று நினைப்பவர்கள் எத்தனை பேர்? கண்பட்டு விடக்கூடாது என்று நினைப்பவர்கள் எத்தனை பேர்? மற்றவர்கள் கண்படுவது நமக்குக் கெடுதல் என்று நினைப்பவர்கள் எத்தனை பேர்?

காலையிலிருந்து மாலைவரை எதையாவது நினைத்துப் புலம்பிக் கொண்டே காலம் கழிப்பது சரிதானா?

சும்மா ஒரு பேச்சுக்குச் சொல்றதுதானே, புலம்புவது அவ்வளவு பெரிய குற்றமா? என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

ஆமாம், புலம்புவது உண்மையில் நம்முடைய எதிர்மறைச் சிந்தனைகளின் ஒரு வெளிப்பாடுதான்!

நமது துன்பமும் இன்பமும் பிறரிடமிருந்து வருவதில்லை. நாமே நமக்குள் வருவித்துக் கொள்வதான்.

நம்முடைய எண்ணம் போலத்தான் நம் வாழ்வும் அமையும்.

நல்ல எண்ணங்கள்தான் நல்ல செயல்களுக்கு வித்திடுகின்றன.

அவநம்பிக்கை, தோல்வி மனப்பான்மையை வளர்க்கும் சிந்தனைகள் நம்மை நிச்சயம் தோல்வியில்தான் கொண்டு ‍போய்சேர்க்கும்.

பல மாடிக் கட்டிடங்களுக்கு இடையில் கட்டப்பட்டிருக்கும் இரும்புக் கயிற்றில் நடக்கும் சாகசக்காரன் ஒருவன் இருந்தான். பல ஆண்டுகள் அனுபவம்... ஒரு நாள் சாகச நிகழ்ச்சியின் போது அவன் தவறி விழந்தான். பிழைக்கவில்லை.

அவன் மனைவி சொன்னாள் கடந்த சில நாள்களாகவே தவறி விழுந்து விடுவேனோ என்று ‍அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

தவறி விழுந்து விடுவோம் என்ற எண்ணம் மேலோங்கி விட்டால் அவ்வளவுதான். நாம் தவறுவது உறுதி!

இதைத்தான் இன்று நடத்தையியல் வல்லுநர்கள் எதிர்மறை மனப்பாங்கு (Negative attitude) என்கிறார்கள்.

எப்போதும் ஒரு புன்னகை.. உற்சாகமான சிந்தனை... உற்சாகமான பேச்சு... உற்சாகமான செயல்கள்... சில நாள்கள் தொடர்ந்து இப்படிப் பேசிப் பழகிப் பாருங்கள்...

உங்கள் நம்பிக்கை வட்டமும் நட்பு வட்டமும் மளமளவென்று வளர்ந்துவிடும்!

நல்ல சிந்தனைகளை வளர்ப்போம். அது நல்ல ஆளுமைப்பண்பை (Character) உருவாக்கும்.

நல்ல ஆளுமைப் பண்பை வளர்ப்போம். ‍அது நமது வாழ்வை நிர்ணயிக்கும்.

கடவுள் பாதி! மனிதர் பாதி!

            நம் எல்லாரிடமும் இறைப் பண்பு இருக்கிறது என்பது உண்மைதான். ஆனால் எல்லாரிடத்திலும் எல்லா நேரத்திலும் கடவுள் பண்பு வெளிப்படுவதில்லை.

மிக மிக மோசமானவர்கள் என்று நாம் கருதிக் கொண்டிருப்பவர்கள்கூட சில நேரங்களில் மிக அபூர்வமான செயல் திறனையோ, அன்பையோ காட்டி நம்மை அசத்தி விடுவார்கள்.

மிகப்‍பெரிய மகான்கள்கூடச் சில நேரங்களில் சாதாரண மனிதச் சபலங்களுக்கு ஆட்பட்டு விடுகிறார்கள்.

ஒவ்வொருவரிடத்திலும் இறைப் பண்புகளும் மனிதப் பண்புகளும் கலந்துதான் இருக்கின்றன.

இதை நாம் பணிவோடு ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும். இதில் கேவலம் எதுவுமில்லை. இதற்கு நாம் மட்டும் தனிப்பொறுப்பு ஏற்க வேண்டிய அவசியமில்லை.

நாம் விலங்கினங்களிலிருந்று படிப்படியாக வளர்ந்து வந்தவர்கள்தானே. நமது மூளையும் பரிணாம வளர்ச்சியில் விலங்கின மூளையிலிருந்து வளர்ந்து வந்ததுதானே!

விலங்கினத்திலிருந்து நாம் தனிப்பட்டு முன்னேறி வளரத்தொடங்கிப் பத்தாயிரம் ஆண்டுகள்தான் ஆகியிருக்கின்றன.  சுமார் 400 தலைமுறைகள்தான் உருண்டோடி இருக்கின்றன.  இந்த 400 தலைமுறைகளில்தான் நாம் மொழி, நினைவாற்றல், பகுத்தறிவு, ஆன்மீகம் போன்ற திறன்களைப் படிப்படியாக வளர்ந்திருக்கிறோம்.

இந்த வளர்ச்சிகள் தொடர்ந்தாலும் கூட நமது மூளையில் "முடிந்தால் மோது ""முடியாவிட்டால் ஓடு" என்ற சிந்தனைதான் ‍மேலோங்கி நிற்கிறது.  அச்சமும், அடக்கியாளும் வெறியும் அவசர முடிவெடுக்கும் போக்கும் இன்னும் நம்மை விட்டு விலகவில்லை.

மிகச் சிலரது அடக்குமுறைக்குக் கட்டுப்பட்டு, ஏராளமான நம்மைப் போன்ற அ‍டித்தள, நடுத்தட்டு வர்க்க மக்கள், கல்வி அறிவும், சிந்திக்கும் திறனும் இல்லாமல்தான் பல தலைமுறைகள் கழித்திருக்கிறோம்.

மூன்று தலைமுறைகளில்தான் கொஞ்சம் விடுதலைக் காற்றும், கல்வியும், நமது வாழ்க்கைப் போக்கை நாமே தீர்மானித்துக் கொள்ளும் வாய்ப்பும் நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது.  அடிப்படைத் தேவைகள் நிறைவு பெற்று, வாழ்க்கைத் தரம் உயர உயர நமது வாழ்க்கை முறைகளும் பழக்க வழக்கங்களும் பக்குவமடையும்.

மேலை நாடுகள் இந்த வகையில் நிறைய முன்னேறிவிட்டன. அங்கே ஏமாறுபவர்கள் குறைவு எனவே, ஏமாற்றும் வாய்ப்பும் குறைவு. அஞ்சுபவர்கள் குறைவு, எனவே அடாவடித்தனங்களும் குறைவு.

நம்முடைய தமிழகச் சூழலும் இன்று இவ்வகை மாற்றங்களைச் சந்திக்கிறது. நமது வாழ்க்கைத் தரமும் உயர்ந்திருக்கிறது.

நாம் ஒவ்வொரும் படிப்படியாக முயன்றால் மனித பலவீனங்களிலிருந்து விடுபட்டு வாழ்வாங்கு வாழலாம்.


வாழப் பழகுவோம் தொடரும்...

குறைகள் தடைகள் அல்ல!

     (உடல் ஊனம், வறுமை, குடும்பச் சூழல் போன்றவை நமது வளர்ச்சிக்குத் தடைச் சுவர்களாக இருக்க முடியுமா?) 

நாம் மட்டும் இன்னும் கொஞ்சம் வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்திருந்தால்... கொஞ்சம் உயரமாய் இருந்திருந்தால்...

கொஞ்சம் சிவப்பாய் அழகாய் இருந்திருத்தால்...

கொஞ்சம் நன்றாகப் படித்திருத்தால்...

அவளைப்போல் நீண்ட முடியோடு இருந்தால்...

இப்படி ஏராளமான ஏக்கங்கள்!

மற்றவர்களைவிடத் தாம் மோசமாக இருப்பதால்தான் நம்மால் முன்னேற முடியவில்லை என்று நினைக்கிறோம்!

ஏங்குகிறோம்! புலம்புகிறோம்!

ஆனால் இது உண்மையா?

இந்தக் குறைகள் எல்லாம் தடைகளா? இந்தக் குறைகள் நம்மை வெற்றி பெறவிடாமல் தடுத்து நிறுத்தி வைத்திருக்கின்றனவா?

இந்தக் குறைகளை எல்லாம் மீறி வாழ்வில் வெற்றி கண்டவர்கள் இல்லையா?

உலக அழகி கிளியோபாட்ரா ஒரு கறுப்பழகிதானே!

உலகைச் சிரிப்பில் ஆழ்த்திய சார்லி சாப்ளின் குட்டையானவர்தானே! அவரைவிடக் குட்டையா நாம்?

ஸ்டாலினும், ஆபிரகாம் லிங்கனும் பணக்காரக் குடும்பத்திலா பிறந்தவர்கள்? ஏழைகள்தானே!

நமது குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாம் என்ன ‍அமெரிக்காவில் பிறந்தவரா? நர்சரிப் பள்ளியில் ஆங்கிலம் படித்தாரா?

உடல் ஊனங்களைக்கூட வென்று சாதனை படைப்பவர்கள் எத்தனை பேர்?

மிகப்பெரிய உலகக் கவிஞரான மில்டன் ஒரு பார்வையற்ற மனிதர்!

‍ஹெலன் கெல்லர் என்ற பெண்மணியைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா? அவருக்குப் பேச்சு வராது! காதும் கேட்காது! பார்வையும் இல்லை.

இந்த உடல் ஊனங்கள் எல்லாவற்றையும் அவர் வென்று முன்னேறிச் சாதனை படைக்கவில்லையா?

மருத்துவர்கள் கைவிட்டுவிட்ட பலர் மீண்டும் நலம்பெற்று மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து காட்டவில்லையா? நடக்கவே கூடாது என்று மருத்துவர்கள் போட்டத் தடையை மீறி ஒலிம்பிக் போட்டியில் ‍ெவற்றி கண்டவர்கள் இல்லையா?

காலையே இழந்த பிறகும், செயற்கைக் காலை வைத்துக்கொண்டு நடனத்துறையில் வெற்றி கண்ட அபூர்வத் தமிழ்ப்பெண்ணை நாம் நம் வாழ்நாளில் பார்த்ததில்லையா?

இவர்கள் எல்லாம் வரலாற்றில் என்றோ ஒருநாள், எங்கோ ஓர் இடத்தில் அத்தி பூத்ததுபோல் தோன்றுபவர்கள்! ஒரு சராசரி மனிதரால் இப்படியெல்லாம் சாதிக்க முடியுமா? என்று சிலர் முணுமுணுக்கக்கூடும்.

சிகரங்களைத் தொட்டவர்களும், தொடுபவர்களும் ஒரு சிலராக இருக்கக்கூடும்! ஆனால் எல்லாத் தடைகளையும் தாண்டி முன்னேறுபவர்கள் ஆயிரம் ஆயிரம் பேர்!

கிராமங்களில் ஏழ்மைச் சூழலில் பிறந்து உழைத்து, முன்னேறியவர்கள் ஒவ்வொரு துறையிலும் இருக்கிறார்கள்!

வணிகத்துறையில்! அரசுப்பணிகளில்! கல்வித்துறையில்! திரைப்படத்துறையில்!

எந்தத்துறையில் கிராமத்து மண்வாசம் பரப்பவில்லை? எந்தத்துறையில் வறுமை வளமையாக மாறி ஒளி வீசவில்லை?

எனவே குறைகள் எல்லாம் நிறைவாக மாறக்கூடியவைதான்! தடைகள் எல்லாம் தாண்டக் கூடியவைதான்! நம்புவோம். வாழ்வில் முன்னேற்றம் காண்போம்.


வாழப் பழகுவோம் தொடரும்...

நம்மைக் காதலிப்போம்

    
  நம்மை நமக்கே பிடிக்குமா? இது என்ன  அர்த்தமற்ற கேள்வி என்று பலரும் நினைக்கலாம்.

ஆனால் கொஞ்சம் ஆழமாக யோசித்துப் பாருங்கள். நம்மை நமக்கு முழுமையாகப் பிடிப்பதில்லை.

நம்மை நாமே முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்வதில்லை.

நான் உயரமாக இல்லை.

நான் கருப்பாக பிறந்து தொலைந்து விட்டேன்.

நான் இன்னும் கொஞ்சம் வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்திருக்கலாம்!

எனக்கு அவனைப் போல் படிப்பு வருவதில்லை..

என் முடி மட்டும் ஏன் கொட்டிப் போகிறது?

இப்படி எத்தனையோ புகைச்சல்கள் நம் ஒவ்வொருவரிடமும் இருக்கின்றன.

நம்மீது நாமே தேவையில்லாமல் வளர்த்துக் ‍கொண்டே வரும் இந்த வெறுப்புகள் காலப்போக்கில் பூதாகரமான எதிர்மறைச் சிந்தனைகளுக்கு வித்திடுகிறது.

நம்மை ‍ெவறுக்கும் நாம் நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்களை வெறுக்கிறோம். பெற்றோரை, பிள்ளைகளை வெறுக்கிறோம். சமூகத்தை வெறுக்கிறோம்.

வாழ்க்கையையே வெறுத்துத் தற்கொலை வரை பயணிக்கிறோம்.

ஆனால் நாம் நம்மை வெறுப்பதில் ஏதாவது அர்த்தம் இருக்கிறதா?

நாம் ஒவ்வொருவரும் உண்மையில் ஓர் வித்தியாசமான அற்புதமான படைப்பல்லவா? கடவுளின் ஒரு வித்தியாசமான வெளிப்பாடு அல்லவா?

நம்மைப் போன்றே எல்லாவிதத்திலும் ஒத்து அ‍மைந்த மற்றொரு பிறவி இருக்கிறதா?

இரட்டைக் குழந்தைகள்ககூடக் காலப்போக்கில் வளரும் சூழலில் மாறுபட்டு போவதில்லையா?

ஒவ்வொருவரும் வித்தியாசமாக இருப்பதும் செயல்படுவதும்தானே உண்மையில் இயற்கையின் அழகு. உயிர்ப் படைப்பின் சிறப்பு.

எல்லாரும் ஒரே மாதிரியாக, ஒரே வகையான உயரத்தில், நிறத்தில் வாழும் ஒர் உலகைக் கற்பனை செய்து பார்ப்போம்.

அந்த எந்திரமயமான உலகமும் வாழ்க்கையும் உங்களுக்குப் பிடிக்குமா? அந்த எத்திரங்களில் ஒன்றாக நாமிருந்தால் வாழ்க்கை

எப்படி இருக்கும்?

நாம் எந்திரங்கள் இல்லை. வித்தியாசமான இயற்கைப் படைப்புகள். ஒவ்வொருவரும் அற்புதமான ஒரு படைப்பு. இயற்கையின் ஓர் அங்கம். இறைவனின் ஒரு கொடை! ஏன்? இறைவனின் ஒரு வெளிப்பாடு.

இந்த வாழ்க்கைப் பாடத்தை நாம் அடிக்கடி நினைவுக்குக் கொண்டு வருவோம். நாம் குறைபாடுகள் நிறைந்தவர்கள் என்று கருதி வருத்தத் தேவையில்லை.

நாம் ஒவ்வொருவரும் வித்தியாசமானவர்கள் என்று உணர்ந்து மகிழ்வோம்.

நம்மை நாமே எக்காரணத்துக்காகவும் வெறுக்க வேண்டாம்.

நமது நிறத்தை, உயரத்தை, வடிவத்தை, தலைமுடியை எல்லாவற்றையும் அப்படியே ஏற்றுக்கொள்வோம்!.

நம்மைப் போலத்தான் மற்றவர்களும். எனவே அவர்களின் வேறுபாடுகள் வித்தியாசங்களையும் அப்படியே ஏற்றுக்கொள்வோம்.

நம்மையும், நம் சுற்றத்தினரையும், சூழலையும் காதலிக்கப் பழகுவோம்.

வாழப் பழகுவோம் புத்தகத்தில் இருந்து சுட்டது நன்றி வேலன்.பா


தொடரும்...